Αθώο κόκκινο
Το πανάρχαιο τελετουργικό της ένωσης επιτελέστηκε με απόλυτο τρόπο. Με ένα λιγωμένο «αχ», η Μαρία Ρόζα, δέχτηκε μέσα της τον ορμητικό αγαπημένο της.
Το αθώο κόκκινο της νιότης, έβαψε τα σεντόνια. Η μετάβαση από την αθωότητα στην ενοχή, πέρασε μέσα από τον πόθο που ως ανάγκη μιας βαθύτερης εσωτερικότητας έγινε όνειρο όμορφο να την ακολουθεί στον απόλυτο κόσμο της γυναίκας.
Ξέπνοος ξάπλωσε επάνω της και τραβώντας το σεντόνι σκέπασε τα σώματα τους, θαρρείς για να κρατήσει μυστική την ένωσή τους σε κάποιον αθέατο παρατηρητή... Μια περίεργη και όμορφη ένταση, γεννημένη από την ηδονή, έκανε τη Μαρία Ρόζα να κλαίει με λυγμούς. Εκείνος φυλούσε τα δάκρια της και της έταζε πως έφτανε η ώρα που θα την έκανε για πάντα δική του.
Η χροιά της φωνής της φανέρωνε την οικειότητα της γλυκιάς συνενοχής, που μια λέξη μόνο μπορεί να εκφράσει.
-Σε αγαπώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου