Κυριακή 31 Ιουλίου 2016



Ομιλία της ποιήτριας Νιόβης Ιωάννου
στην εκδήλωση για το συνολικό έργο μου

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ



Γνώρισα το Δ. Βαρβαρήγο το Νοέμβριο του 2013, όταν γεμάτη τρακ και αγωνία του ζήτησα να παρουσιάσει την πρώτη ποιητική συλλογή μου. Με ευγένεια αποδέχτηκε την πρότασή μου. Όταν συναντηθήκαμε για να του δώσω το βιβλίο μου έμεινα κατάπληκτη από την απλότητα των τρόπων του , αλλά και το σεβασμό που αντιμετώπισε εμένα και το έργο μου.
Γνωρίζουμε όλοι πόσο σημαντικός είναι για ένα νέο συγγραφέα-ποιητή που αποφασίζει να εκθέσει τον εαυτό του και τη δουλειά του στο κοινό ένας ενθαρρυντικός λόγος ψυχής από έναν άνθρωπο καταξιωμένο στο χώρο.
Για μένα αυτός ο λόγος ήταν το προσωπικό μου στοίχημα να προσπαθήσω να γίνομαι όλο και καλύτερη να εξελίσσω τη γραφή μου αλλά και να εξελίσσομαι μέσα από αυτήν.
Πολύ αργότερα παρακολούθησα τα μαθήματα δημιουργικής γραφής , εδώ στο χώρο του «έναστρον» κι αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ακόμα καλύτερα τον Άνθρωπο –συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο. Μια προσωπικότητα που σε κερδίζει με την ήρεμη δύναμη που αποπνέει, την καλοσύνη, το ήθος, την ευπρέπεια.

Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος δοτικός, ευαίσθητος που αγαπάει τον Άνθρωπο και πάσχει μαζί του είτε ως φίλος της καρδιάς είτε ως συγγραφέας που πολλές φορές ενσαρκώνεται την αδύναμη φύση των ηρώων του πετυχαίνοντας βαθιά να κατανοήσει αλλά και να συγχωρέσει την ανθρώπινη ψυχή.
Προσφέρει απλόχερα και χωρίς φειδώ τις γνώσεις που ο ίδιος μέσα από μια μοναχική όσο και δημιουργική πορεία χρόνων απέκτησε, γιατί διαθέτει την ποιότητα των ελάχιστων εκείνων που μπορούν να νιώθουν τη μεγαλειώδη χαρά του μοιράσματος που ξέρουν πως ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη να κάνουν τον κόσμο καλύτερο κι αν δε συμβεί μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προσωπικής τους αποτυχίας μ’ ένα χαμόγελο που ανοίγει το δρόμο σε καινούριες προκλήσεις.
Γιατί μέσα του παραμένει ένα αισιόδοξο παιδί που παλεύει να φτιάξει τον κόσμο στα μέτρα της καρδιάς όπως λέει ο ποιητής που πιστεύει στη φιλία ,την αγάπη ,τον έρωτα που γνωρίζει πώς να μην παραιτείται και να διεκδικεί ότι αγγίζει τις αλήθειες του.
Ο Δημήτρης σέβεται και τιμά την Τέχνη που υπηρετεί προσπαθώντας συνεχώς να παρουσιάζει έργο που ανυψώνει τον αναγνώστη που τον παρασύρει σε ανώτερα επίπεδα κατανόησης του εαυτού του αλλά και του κόσμου που τον περιβάλλει. Γιατί η Τέχνη είναι ωραία όταν το χέρι, το κεφάλι και η καρδιά πάνε μαζί.

Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή που γνώρισα αυτό τον σημαντικό άνθρωπο και συγγραφέα που έχει τόσα σπουδαία ν΄αφήσει στα ελληνικά γράμματα με το κύρος του αυθεντικού ανθρώπου που σεμνά και υπομονετικά υπηρετεί αυτό που πραγματικά λατρεύει. Γιατί για το Δημήτρη Βαρβαρήγο η γραφή είναι αποστολή ,είναι ουσία που υπερβαίνει και την ίδια την ύπαρξη είναι Πίστη κι αφοσίωση στην ίδια τη ζωή.

Δημήτρη σ’ ευχαριστώ !!!

***
(δύο πρόσφατα  ποιήματα του)

Ε, λοιπόν, 
να πιο είναι το μυστικό
αγόρασα για σένα ένα λουλούδι.
τα παιδιά στρίγκλισαν από ευτυχία
Εσύ… γύρισες από την άλλη
να παίξεις με λέξεις 
φλεγόμενες που λικνίζονται 
με πεθυμιές στο απρόσμενο κάτι
υποθηκευμένες.
Μυστικό χαμόγελο 
στο πιο ακραίο ερώτημα…
Ποιες σκιές είμαστε και
ποιες σκιές κυνηγάμε…
Η κουβέρτα ζέστανε 
τα πόδια
Δεν χιονίζει μα η παγωνιά 
είναι πιο δυνατή…
Το μπαλκόνι γέμισε
κουτσουλιές περιστεριών
Κι αυτοί, οι αναρχικοί 
Πάνε κι έρχονται

***

Μαθήματα σκότους 

Κρεμασμένα ρούχα γιορτινά
χάσκουν στα χρόνια μαθήματα σκότους.
Στου σκόρπιου θεάτρου τον θίασο
καλούν Ερεθισμένα μέλη 
να παίξουν στης ντουλάπας 
τη στενή σκηνή χημείες συσσωρευμένες 
ανήθικες επιθυμίες, λυσσασμένες ισορροπίες 
με ρόλους από νύχτες, να βρίσκουν πέρασμα 
σε πόδια ανάμεσα σφιγμένα
εκεί που πάντα θα υπάρχει χώρος για νέα πτώματα 
κι όταν τελειώνει η νύχτα
όταν τελειώνει το σώμα
όταν τελειώνει ο λυγμός
όταν τελειώνει ο θρίαμβος
εκεί που κείτονται χαμένοι εαυτοί
θα πλένεις τα χέρια σου
θα πλένεις τα χέρια σου
θα πλένεις τα χέρια σου...

***

Απόσπασμα από το  Μυθιστόρημα 
 "Ότι αγαπήσαμε πίσω έμεινε"

Βλέπεις, γεννιόμαστε με φόβο και πεθαίνουμε με πόνους χωρίς να ξέρουμε και στις δυο περιπτώσεις που πάμε. Βαθύς ο πόνος της επίγνωσης. Ένιωθα τα γεγονότα πως επενέβαιναν στη ζωή μου σαν να απευθύνονταν μόνο σε μένα. Μπλέκονταν ανάμεσα στα όνειρά μου που έτσι κι αλλιώς ήταν αξεδιάλυτα και φυσικά έκαναν την κάθε στιγμή της μέρας έναν πραγματικό εφιάλτη. Ήταν φορές που ο χρόνος μύριζε μούχλα και σάπιο κρέας. Τότε αρκούσε να καταφέρεις τον άνεμο να περάσει κάτω απ’ τα φτερά σου χωρίς να σε παρασύρει πριν την ώρα σου, όπου θέλει. Τσακισμένη γενιά, τσακισμένοι όλοι κι εγώ μαζί τους. Όταν μένεις μόνος από τόσο νωρίς και δεν έχεις κάποιον ν’ ακουμπήσεις και πρέπει να αναλάβεις ευθύνες, τότε δε χωράνε μέσα σου αναστολές και ευαισθησίες. Όταν πλέον αρχίζεις να ξεχωρίζεις, πως οι ρόλοι που θα παίξεις δεν είναι αδιανόητοι, τα πάντα μπορούν να είναι αληθινά. Αφού η ζωή η ίδια ζητάει να σε ταπεινώσει, δεν έχεις άλλο να κάνεις από το να ξεγελάς επανειλημμένα τον εαυτό σου, πως αυτά δεν συμβαίνουν σε σένα. Έτσι, πρώτα μαθαίνεις να μην αναστενάζεις κι έπειτα να μη διστάζεις να παίρνεις αποφάσεις και πρωτοβουλίες για την ίδια τη ζωή σου, αλλά κυρίως και των άλλων. Η έλλειψη είναι καταλυτική αρρώστια για την ψυχή και δεν γιατρεύεται ποτέ. Ειδικά όταν αυτή, η έλλειψη ξεκινάει να σου προσφέρεται από τα παιδικά σου χρόνια. Αυτά τα χρόνια, τα νεανικά, είναι η εποχή που ότι αγαπάμε διπλά το κρατάμε μέσα μας, λες μ’ ένα μελάνι ανεξίτηλο, που δε σβήνει ούτε με όσες αγάπες προκύψουν και προσπαθήσουν να απαλύνουν το παρελθόν. Μα το παρελθόν πάντα μένει πίσω όσο κι αν ο νους προσπαθεί να το ζωντανέψει, εκείνο μένει παρελθόν. Είναι σαν τροφή πολυκαιρισμένη, παρατημένη στη μούχλα και στην ξινίλα. Αλλά έτσι είναι φτιαγμένα τα συνήθη, η ελπίδα πάντα να προκαλεί τη μοίρα. Μα, τελικά, βρίσκεις λίγη γαλήνη μόνο αν αποδεχτείς τα λάθη σου, αφού και οι ελπίδες μου δεν άντεχαν για πολύ. Μόνο στο τέλος της αναζήτησης αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή δεν είναι η επιστροφή απ’ το ταξίδι, αλλά το ξεκίνημα στην ελευθερία από την απουσία του πόνου. Ανολοκλήρωτα όλα. Ξαφνικά βλέπεις να είναι τα χέρια σου αδειανά… μόνη και υπεύθυνη για σένα και για όλους τους άλλους. 

Όταν πλέον θα έχω τελειώσει το δρόμο που διάβηκα, ελπίζω κάποιος να καταλάβει τη σιωπή μου, αλλιώς δεν θα καταλάβει ποτέ τα λόγια μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου